Κυριακή 28 Απριλίου 2013







ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ: ENAΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ  ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΘΗΚΕ  ΠΟΛΥ,ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΘΗΚΕ ΠΟΛΥ,ΠΟΛΕΜΗΘΗΚΕ ΠΟΛΥ,ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ  ΠΕΡΑΣΕ  ΣΤΗ ΣΦΑΙΡΑ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ. ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΩ ,ΓΙΑΤΙ ΕΙΠΕ ΜΕΓΑΛΕΣ  ΑΛΗΘΕΙΕΣ  ΠΟΥ ΔΥΣΚΟΛΑ  ΟΜΩΣ    ΤΙΣ ΚΑΤΑΝΟΕΙ  ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΕΧΕΤΑΙ  Ο <<ΦΤΩΧΟΣ>>  ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΝΟΥΣ.







Δε δέχουμαι τα σύνορα,
 δε με χωρούν τα φαινόμενα, 
πνίγουμαι! 
Την αγωνία τούτη βαθιά, αιματερά να τη ζήσεις,
 είναι το δεύτερο χρέος.
Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει· 
μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, 
πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 
O νους: "Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; 
Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων
 χρέος μας ν΄ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου."
Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, 
ως την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: 
"Όχι! Όχι! 
Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! 
Να σπας τα σύνορα! 
Ν΄ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου!
 Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!"
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! 
Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.
Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος:
 Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη
 χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; 
Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη 
χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;
Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο 
από λάσπη κι ονείρατα. 
Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται 
όλες οι δυνάμες του Σύμπαντου.
Θέλω μια στιγμή, προτού με συντρίψουν,
 ν΄ ανοίξω τα μάτια μου και να τις δω.
 Αλλο σκοπό δε δίνω στη ζωή μου.
Από την "Ασκητική" 
του Νικολάου Καζαντζάκη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου